Prolog


Szczypta Kultury to blog, który założyłem w styczniu 2007 r. w związku z chęcią pisania i opisywania moich wrażeń i odczuć odnośnie wszelkich tworów szeroko pojętej kultury i sztuki. Od początku istnienia bloga podkreślam, że moje wpisy mają charakter dosyć subiektywny, acz dążę też by jak najobiektywniej oceniać tematy, nad którymi się pastwię. W miarę prowadzenia bloga, mój styl pisania rozwijał się, zdobywając grono czytelników. W kwietniu 2012 r. zdecydowałem się przenieść bloga na platformę Blogger. Wcześniejsza jego postać dostępna jest do wglądu pod adresem: http://szczyptakultury.blog.onet.pl/, gdzie również zapraszam.

Ciastka

środa, 25 kwietnia 2012

Wystawa: Marek Chlanda - Tranzyt

"Wystawa Tranzyt Marka Chlandy obejmuje ponad sto prac – serię obrazów (powstałych w latach 2009–2010), dwa starsze reliefy z lat 70. i 80. oraz rzeźbę. Wystawa stanowi opowieść o przemijaniu i trwaniu, o przeszłości i teraźniejszości, o byciu wewnątrz i na zewnątrz – jednocześnie. Obrazy, mroczne wizje układają się w cykl pozbawiony jednolitej narracji, przywołując uczucie niepokoju i zagubienia. Sceny figuralne przeplatają się z abstrakcyjnymi, realizm z nierzeczywistymi obrazami na pograniczu snu."
materiały promocyjne Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie

Cała ekspozycja składa się z czterech sekwencji, swoistych cykli z których każdy w mniejszym lub większym stopniu nawiązuje do drugiego i korespondują ze sobą chociażby symboliką jaką zawierają. Jednym z motywów, który się powtarza jest wariacja na temat karykaturalnego portretu Ralpha Emersona, którego przedstawiono w kapeluszu jako wielkie oko na dwóch nogach (poniżej). Autorem tegoż był Christopher Cranch.
źródło
Emerson był transcendentalistą, liderem XIX-wiecznego ruchu, który głosił dobro wynikające z współistnienia człowieka i natury.
Karykatura autorstwa Crancha pokazuje zależność pomiędzy "widzieć" a "wiedzieć" ponieważ umysł staje się okiem. No ale był to tylko wtręt, gdyż ekspozycja Chlandy zawiera dużo więcej treści niźli wariacje na temat osobliwego portretu Ralpha Emersona (skądinąd motyw ten (oko-głowa) zaadoptowała też np. awangardowa grupa The Residents).

I sekwencja (i pozostałe zresztą też) z których składa się cała wystawa "Tranzyt" ma prezentować wspomnienia artysty. Łączone są one (poszczególne obrazy) dzięki swego rodzaju antraktom w postaci obrazów, których główna składowa kompozycyjna to ciągi koralików, które w zamierzeniu miały "symbolizować myśli lub automatyzm modlitwy".
Chaos, który możemy odczuć w odniesieniu do spójności całej serii jest w moim odczuciu próbą zobrazowania funkcjonowania naszej pamięci, która czasami zaciera nam wspomnienia i zniekształca, rozmywa ich treść.

Niesforne koraliki także żyją swoim życiem gdyż niejednokrotnie wymykają i nachodzą, próbują niejako przejmować przestrzeń sąsiadujących dzieł. Podobnie też same obrazy zdają się "wymieniać treść". Zastępują się wzajemnie, nachodzą na siebie - w obrębie jednego płótna. Tak jakby malarz zamalowywał jeden obraz drugim. Bardzo plastyczne przedstawienie pamięci i relacji pomiędzy wspomnieniami - tak ja to odebrałem w luźnej refleksji.
źródło
W II-giej sekwencji Marek Chlanda odwołuje się do swojego performance`u pt. "Koncert", którą to akcję pierwszy raz zaprezentował w 1979 r. Cała istota wydarzenia polegała na tym, że całe pomieszczenie jak i zarówno instrument i artysta pokryci byli białym papierem. Miało to symbolizować "przestrzeń powstającej kompozycji dźwięku i obrazu". Kiedy się poruszał to grał i rysował jednocześnie.
Tu również pojawiają się wszędobylskie koraliki - zastępują lub dopełniają wizerunek artysty. Tłumaczone jest to niejasnością wspomnień tamtego wydarzenia. Sama symbolika takiego symbolu jest zresztą dosyć czytelna. Podobnie jest z występującym na obrazach pozbawieniem artysty głowy. Ma to być wyzucie z tożsamości, która zostaje zanegowana - jak możemy wyczytać w opisie tej sekwencji. Ok, jest to zrozumiałem zważając iż ten performance miał przedstawiać przestrzeń powstawania muzyki i rysunku. W tej sekwencji występuje też obraz przedstawiający kopulującą parę, który zdaje się nie pasować do tej serii. W swoim brudnopisie odnotowałem "Ruchanko, intensywne zielone barwy - po co to tu?". Może to wspomnienie, które autor kojarzy jakoś z tamtym wydarzeniem? Nie wiem.
Marek Chlanda, Tranzyt (fragment), 2009-2010
źródło
Sekwencja III ma jeden szczególny i powtarzający się element - zdjęcie tomograficzne ludzkiego mózgu włączone w kompozycje wszystkich rysunków (węgiel na papierze). Klamrą całej serii są rysunki hali Die Fabrik w Eindhoven - Chlanda wraz z Markiem Chołoniewskim realizowali tam instalację dźwiękową. Dzielnikiem, który tworzy z niej (sekwencji, nie hali) dwie części jest element zwany Bolsoyą.
Pierwsza część to rysunki elementów, które były wykorzystane do wspomnianej instalacji, natomiast druga to kadry z filmów oraz zdjęcia prasowe (rysunki tychże).
To co się powtarza to wspomniane zdjęcie mózgu. W zamyśle ma nadawać nowe znaczenie i pełni funkcję narracyjną - jak instruuje opis. Jego obecność wydaje się przypadkowa. Czasem przesłoni sobą głowę, czasem przedmiot. W jednym rysunku zdaje się robić za stół. Nie ma jasnych wytycznych w jakich ma występować. Natomiast rzuca się w oczy ponieważ ma inaczej podkreślony kontur lub różni się jasnością. Mam wrażenie, że jest bardzo nieadekwatny dla przedstawionych kompozycji.

Sekwencja nr IV jest finałem całej pracy (wystawy). Do niej zalicza się także rzeźba przedstawiająca wspomnianą na początku karykaturę Ralpha Emersona. Ma to się odnosić do relacji widzieć-wiedzieć, gdyż  poprzez obserwacje poznajemy wspomnienia artysty, acz nie do końca ponieważ w sekwencji IV występują obrazy jednolite, monochromatyczne pod którymi namalowane były inne obrazy. Nie mamy możliwości ich ujrzenia. No i powraca tu znany sekwencji trzeciej mózg (a raczej jego zdjęcie), który znów zaznacza swą obecność. Sekwencja IV w każdym razie faktycznie łączy wszystkie elementy ekspozycji i spełnia się w roli finału tejże.
Marek Chlanda, Tranzyt (fragment), 2009-2010
źródło
Jeśli tranzyt rozumiemy jako bycie w przelocie i stan przelotowy - jak zachęca nas autor - to muszę przyznać, że zamierzenie zostało spełnione. Pośród czterech sekwencji udało się uchwycić swoistą ulotność i przemijalność. Bardzo ciekawe studium funkcjonowania pamięci i przywoływania wspomnień.

Wystawa do obejrzenia w Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie do 29-go kwietnia.
Strona www wystawy.

wtorek, 24 kwietnia 2012

Wystawa: "Eva & Adele - Artysta = dzieło sztuki" w MOCAK

"EVA & ADELE to para artystek, które żyją i tworzą PONAD GRANICAMI PŁCI. Ich hasło życiowe brzmi: GDZIEKOLWIEK JESTEŚMY, JEST MUZEUM, a termin, który starają się narzucić ludzkości, to FUTURING.

EVA & ADELE funkcjonują w przestrzeni publicznej jako dzieło sztuki. Artystki traktują swoje ciała jak żywą rzeźbę, ulice jak galerie, a wielkie wydarzenia artystyczne jak muzeum. Za ich dopracowanym makijażi i kostiumami kryje się postać małej kobiety i rosłego mężczyzny, którego duchowa kobiecość przezwyciężyła fizyczną męskość i prawnie został uznany za kobietę."

materiały promocyjne Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie

Eva i Adele to wyjątkowo osobliwa para artystek, które - z tego jak same siebie definiują - "żyją poza granicami płci". Wystawa w Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie jest zapisem, udokumentowaniem ich trwającego już od 1991 roku performance`u.
Uznając, że przestrzeń, którą odwiedzają staje się w tym momencie muzeum, niezmiennie i konsekwentnie budują swój codzienny wizerunek. Łyse głowy, bardzo jaskrawe, zazwyczaj identyczne stroje i gadżety w postaci parasoli lub doczepianych skrzydeł. Te zabiegi pozwalają im na traktowanie siebie jako dzieło sztuki rozbudzając uwagę publiczności tam gdzie się zjawią, w szczególności chodzi o wszelkiej maści wydarzenia artystyczne. Nie jest możliwy kontakt z artystkami w innych warunkach niźli w odpowiednich strojach i makijażu. Nie przełamują tej formuły, co jest interesujące i imponujące. Co ciekawe - częścią ekspozycji jest rozpiska schematów ubiorów i dokumentacja strojów w zależności od eventu na jaki zostały wykorzystane, wliczając najdrobniejsze części garderoby.
źródło
Podczas wystawy możemy obejrzeć zdjęcia, które robiono im podczas różnych wydarzeń na jakich się pojawiły. Jedna z serii to "Cum Polaroid". Składa się ona ze zdjęć jakie robią im ludzie spotykając je w przestrzeni publicznej. Eva & Adele godzą się na fotografowanie ich ale proszą o kopię zdjęć, dzięki czemu na wystawie możemy zobaczyć sporą kolekcję zdjęć, które powstały w ten sposób. To chyba największa część ekspozycji wraz z około tysiącem fotografii, które artystki robiły sobie same, także przy użyciu polaroidu.
Inna seria to "Portret rodzinny". Są to zdjęcia na których bohaterki zostały uwiecznione pośród różnych ludzi (wymienionych w spisie) w ich domostwach lub ogrodach. Pod zdjęciami widzimy natomiast miniatury rozmaitych podarków jakie otrzymały od nich.
Samo hasło "Futuring", którym Eva & Adele się posługują jest tytułem filmu, który jest wyświetlany. Widzimy na nim obie artystki spoglądające na kamerę, uśmiechające się i raz po raz powtarzające to słowo. Ma ono symbolizować "aktywność w tworzeniu przyszłości", acz same zaznaczają iż zostawiają przestrzeń do jego interpretacji. Cóż, na upartego można by i próbować odwoływać się w zrozumieniu tegoż do działalności futurystów. Sztuka współczesna... W zakresie zapisów wideo możemy także obejrzeć trzyczęściową serię "Wings", gdzie bohaterki spacerują z parasolami i w sukniach z doczepionymi skrzydłami. Niektóre z ich kreacji można było także zobaczyć na wystawie.
źródło
Mogę powiedzieć, że jest to całkiem osobliwa wystawa. Obserwując dokonania Evy & Adele widzimy co znaczy faktycznie "być sztuką" i konsekwentnie realizować swoją misję. Nie chcę tu silić się na wyegzaltowane i patetyczne analizy dotykające kwestii seksualności, łamania granicy płci. Prostolinijnie zauważę, że pomimo wspomnianych, trudnych kwestii wystawa nastraja optymistycznie z prostego powodu jakim jest uśmiechy, który Eva & Adele mają wymalowane na twarzach. Najwidoczniej jest to pieczołowicie dopracowany szczegół ich nieustannego performance`u.

Wystawa do obejrzenia w MOCAK - Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie do 29-go kwietnia.
Strona www wystawy.

niedziela, 22 kwietnia 2012

Nowy, stary blog - Szczypta na Bloggerze.

"Szczypta Kultury" to mój blog, który zacząłem pisać na początku 2007-go roku, dokładniej 30-go stycznia - wtedy powstał na nim pierwszy post. Blog aż do dnia dzisiejszego mieścił się pod adresem www.szczyptakultury.blog.onet.pl i tam też jest wciąż dostępny do wglądu. Zdecydowałem się jednak "przenieść" go na platformę Blogger, która już teraz po godzinie użytkowania zachwyciła mnie swoimi możliwościami i definitywnie i kategorycznie wygrywa z przestarzałą platformą onetową.


Przez lata pisania tego bloga wielokrotnie spotkałem się z dobrymi opiniami na jego temat. Wielu ludzi pozytywnie oceniało pisane przeze mnie artykuliki więc zamierzam kontynuować tenże projekt. Myślę, że motywacja także będzie większa wraz z nowym adresem i nowymi możliwościami. Póki co w każdym razie muszę się skupić jeszcze na dostosowaniu struktury, wyglądu i innych kosmetycznych pierdołach. Muszę się nauczyć prosperowania na Bloggerze. Tak szczerze powiedziawszy to ten post jest swoistym trialem.

Pozdrawiam wszystkich czytelników!